Dzień Skrzydlaty

Rozwidniły się w słońcu dwie

otchłanie - dwa światy

Myśmy byli - w obydwu...

A dzień nastał skrzydlaty.

Nikt nie umarł w dniu owym -

nie zataił się w cieniu...

I pamiętam, żem myślał

o najdalszym strumieniu

Nie mówiłaś nic do mnie,

lecz odgadłem twe słowa.

A on - zjawił się nagle...

Zaszumiała dąbrowa.

Taki - drobny i nikły...

I miał - ciernie na skroni.

I uklękliśmy razem -

w pierwszej z brzegu ustroni.

W pierwszej z brzegu ustroni -

w pierwszej kwiatów powodzi.

I zdziwiło nas bardzo,

ze tak biednie przychodzi.

Ubożeliśmy chętnie -

my i nasze zdziwienie...

A on - patrzał i patrzał...

Cudaczniało istnienie...

Zrozumieliśmy wszystko! -

I że właśnie tak trzeba!

I że można - bez szczęścia...

I że można - bez nieba...

Tylko drobnieć i maleć

od nadmiaru kochania.

A to była - odpowiedź,

i nie było - pytania.

I już odtąd na zawsze

przemilczeliśmy siebie.

A świat znów stal się - światem...

i czas płynął po niebie.

I chwyciłaś źdźbło czasu,

by potrzymać je - w dłoni,

A on - patrzał i patrzał...

I miał - ciernie na skroni.