Biała magia

Stojąc przed lustrem ciszy
Barbara z rękami u włosów
nalewa w szklane ciało
srebrne kropelki głosu.

I wtedy jak dzban - światłem
zapełnia sie i szkląca
przejmuje w siebie gwiazdy
i biały pył miesiąca.

Przez ciała drżący pryzmat
w muzyce białych iskier
łasice sie prześlizną
jak snu puszyste listki.

Oszronią sie w nim niedźwiedzie,
jasne od gwiazd polarnych,
i myszy sie strumień przewiedzie
płynąc lawiną gwarną.

Aż napełniona mlecznie,
w sen sie powoli zapadnie,
a czas melodyjnie osiądzie
kaskadą blasku na dnie.

Więc ma Barbara srebrne
ciało. W nim pręży sie miękko
biała łasica milczenia
pod niewidzialną ręką.

Krzysztof Kamil Baczynski



Spokojnej Nocy!