Smutny, jaki smutny czlowiek uspiony w zdarzeniach,
w zdarzeniach prawdziwych.
Jakbys kreslil kolko na piasku, a w debow cienie
jak w rzeczywiste zamki kolorowe powprawial szyby.
Tak sobie nieroztropnie - niby przypominasz
dzieciece twierdze z piasku.
Uwierzyc latwo : zyjesz tam,
a teraz snisz tylko
oslepiajacy sen piorunow, krzywdy i blasku.
Jakze spokojnie, choc uplynal dwudziesty rok,
nie wierzyc w rzeki ognia, przez wiatr unoszonych ludzi,
tonac po brzegi spojrzenia w rzeczywistosc.
Ale ja sie obudze, ale ja sie obudze.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz