O braciach pytających się samych siebie

Wyszli bracia - wiatr we włosach - co za czas!-

w oczach gwiazdy i drzewa na spodzie -

pochyleni, zanurzeni po pas,

brodzą w nocy czerwcowej jak w wodzie.

Zatrzaśnięte na krzyż okiennice,

nie skoszony jeszcze zapach łąk -

- chodźmy prędzej, takie ciemne ulice

z tym księżycem, co dogasa u rąk.

- Czy to życie jeszcze, czy już sen? -

pomyśl pierwszy, potem ja pomyślę -

i dziwili się, to tamten, to ten -

las się chwieje, Jakby stał na Wiśle.

Mamy umrzeć czy żyć dalej - może wiesz -

rozważ pierwszy, potem ja rozważę -

a już wschodził powoli jak świt

odgłos dzwonów porannych na twarze.

.

ks. Jan Twardowski